In artikel 45 van de Ziektewet is geregeld dat een verzekerde blijvend geen recht op een Ziektewetuitkering heeft, als de verzekerde tijdens ziekte zijn recht op loon prijsgeeft. Denk bijvoorbeeld aan een werknemer die op staande voet wordt ontslagen vanwege het niet naleven van re-integratieverplichtingen tijdens ziekte. Maar hoe zit dat als het ontslag op staande voet later in een arbeidsrechtelijke procedure wordt vernietigd (dus niet rechtsgeldig is gegeven)? Is dan nog steeds sprake van een benadelingshandeling? Of heeft de werknemer dan alsnog recht op een Ziektewetuitkering?
Daarover gaat de zaak van de Centrale Raad van Beroep van 26 april 2023 (ECLI:NL:CRVB:2023:775). De werkgever in die zaak heeft een zieke productiemedewerker op staande voet ontslagen, omdat hij zich niet aan zijn re-integratieverplichtingen hield, maar tegelijkertijd tijdens zijn ziekte nevenwerkzaamheden heeft verricht. De werknemer heeft het UWV vervolgens om een voorschot op zijn Ziektewetuitkering gevraagd, omdat een procedure is gestart om het ontslag op staande voet in een procedure te vernietigen. Het UWV kent geen voorschot aan de werknemer toe in afwachting van de procedure m.b.t. ontslag.
De kantonrechter heeft het ontslag op staande voet in stand gelaten, maar het gerechtshof heeft het ontslag op staande voet vernietigd en aan de werknemer een billijke vergoeding toegekend van € 16.000,-. Desondanks weigert het UWV aan de werknemer een Ziektewetuitkering toe te kennen, want: de feiten die aan het ontslag op staande voet ten grondslag zijn gelegd geven voldoende aanleiding om een benadelingshandeling aan te nemen. Dat het ontslag is vernietigd door het hof, neemt niet weg dat de gedragingen van werknemer alsnog zijn te kwalificeren als een benadelingshandeling in de zin van artikel 45 onder j van de Ziektewet. Immers, heft hof heeft namelijk wel geoordeeld dat door het gedrag van de werknemer sprake was van een vertrouwensbreuk als gevolg waarvan de arbeidsovereenkomst is beëindigd.
Kortom: het feit dat een ontslag op staande voet ten onrechte is gegeven (bijvoorbeeld omdat het niet onverwijld is gegeven) door een werkgever, neemt niet weg dat alsnog sprake kan zijn van een benadelingshandeling voor de Ziektewet. Het gaat er immers om of een werknemer met zijn gedrag de fondsen (of de eigenrisicodrager) heeft benadeeld.
