Bij de arbeidsongeschiktheidsbeoordeling in het kader van de Wet WIA is de zogenaamde ‘maatman’ een belangrijk onderdeel. De maatman is namelijk het vertrekpunt van de arbeidsongeschiktheidsbeoordeling en is het inkomen van de werknemer toen hij nog gezond was. Dit inkomen wordt afgezet tegen het inkomen dat hij met zijn resterende functionele mogelijkheden nog kan verdienen. Iedereen is dus feitelijk zijn of haar eigen maatman (of -vrouw).
In artikel 7 en 7a van het Schattingsbesluit is geregeld welk inkomen meetelt voor het vaststellen van het maatmaninkomen, kort gezegd is dat het “SV-loon” (brutoloon plus belastbare onderdelen, zoals vakantiegeld, eindejaarsuitkering en dertiende maand) en wordt op basis van de polisadministratie van het UWV vastgesteld (lees ook dit artikel over de polisadministratie).
Juist omdat het maatmaninkomen zo’n essentieel onderdeel is van de arbeidsongeschiktheidsbeoordeling in het kader van de Wet WIA, is het van belang dat dit goed wordt vastgesteld door het UWV. Een te laag vastgesteld maatmanloon, zou kunnen leiden tot een lager arbeidsongeschiktheidspercentage en kan mogelijk het verschil maken tussen wel (>35%) of geen (< 35%) recht op een WIA-uitkering. Daarbij komt nog dat ook in het kader van eventuele herbeoordelingen steeds dit maatmaninkomen zal worden gehanteerd (zij het geïndexeerd).
Maar moet – bij een herziening van de uitkering – ook rekening worden gehouden met loonontwikkelingen (zoals cao-verhogingen)?
In sommige gevallen – zoals deze zaak – kan het wel of niet meenemen van de loonontwikkeling bij een herziening van de WGA-uitkering namelijk een verschil van dag en nacht opleveren.
Een analiste in een ziekenhuis ontvangt een WGA-uitkering op basis van 47,89% arbeidsongeschiktheid. Naast haar uitkering is de analiste 24 uur per week blijven werken (in dezelfde functie waarin zij werkte voordat zij ziek werd). Het UWV heeft vervolgens de uitkering van de analiste beëindigd omdat zij gedurende één jaar meer dan 65% van het maatmaninkomen heeft verdiend. De analiste is het daar niet mee eens omdat een maatmanwissel toegepast had moeten worden. Volgens haar is haar maatman niet representatief omdat dit inkomen alleen is geïndexeerd en geen rekening is gehouden met de cao-verhogingen (met als gevolg dat zij geen recht meer heeft op een WGA-uitkering).
De Raad oordeelt echter dat het UWV op juiste gronden geen rekening heeft gehouden met de cao-verhogingen, omdat uit de wet voortvloeit dat de maatman enkel wordt geïndexeerd:
“(…)
Bij de vaststelling van het recht op uitkering is het maatmaninkomen van appellante op juiste wijze vastgesteld. Gelet op artikel 8, tweede lid, van het Schattingsbesluit wordt bij een herziening van de uitkering voor wat betreft het maatmaninkomen geen rekening gehouden met na de eerste vaststelling feitelijk opgetreden wijzigingen in het maatmaninkomen, maar wordt volstaan met een indexering op de wijze zoals in dat artikellid is bepaald. Het Uwv heeft er terecht op gewezen dat dit kan meebrengen dat in de loop der tijd het geïndexeerde maatmaninkomen enerzijds en de feitelijke verdiensten uit de gerealiseerde restverdiencapaciteit anderzijds geen gelijke tred meer met elkaar houden. Dit maakt echter niet dat het Uwv geen toepassing mocht geven aan de dwingendrechtelijke bepaling van artikel 8, tweede lid, van het Schattingsbesluit.
(…)”
Kortom: de maatman wordt enkel geïndexeerd en cao-verhogingen tellen daarbij niet mee. Los daarvan is het van belang dat – als een wga-gerechtigde gedeeltelijk in dienst blijft – de loonwaarde van de werkzaamheden van een arbeidsongeschikte werknemer goed wordt vastgesteld (door een arbeidsdeskundige) om te voorkomen dat de uitkering op den duur wordt beëindigd vanwege deze inkomsten (of juist alsnog wordt toegekend, dat hangt af van de specifieke omstandigheden).
NB in sommige gevallen kan wel sprake zijn van de situatie dat de maatman opnieuw wordt vastgesteld, dat wordt een ‘maatmanwissel’ genoemd. Dat is bijv. aan de orde bij verworven nieuwe vaardigheden en leeftijd (denk aan topsporters en piloten).
