Ondanks dat een werknemer van rechtswege voldoet aan de voorwaarden voor het recht op een Ziektewetuitkering (d.w.z. ‘formeel recht’), kan het onder omstandigheden zo zijn dat de Ziektewetuitkering niet tot uitbetaling komt (omdat ‘materieel’ gezien geen recht op een Ziektewetuitkering bestaat). Dat is het geval als een werknemer zich niet houdt aan de verplichtingen op grond van de Ziektewet, bijvoorbeeld door het plegen van een benadelingshandeling.
In artikel 45 lid 1 Ziektewet zijn 18 gevallen genoemd op grond waarvan het UWV de Ziektewetuitkering (materieel) geheel of gedeeltelijk, tijdelijk of blijvend moet weigeren. Eén van deze gevallen is als een werknemer tijdens ziekte bedoeld of onbedoeld afstand doet van het recht op loondoorbetaling tijdens ziekte (artikel 45 lid 1 sub j juncto artikel 45 lid 7 ZW). Denk bijvoorbeeld aan een ontslag op staande voet. In eerste instantie zou je denken dat een ontslag op staande voet (waartegen geen verweer wordt gevoerd) geen recht geeft op een Ziektewetuitkering, toch is dat niet altijd het geval….
Een werkneemster die vanwege een koopverslaving een bedrag van meer dan € 149.000,- heeft verduisterd en daarom door werkgever op staande voet is ontslagen heeft gewoon recht op een Ziektewetuitkering (die twee jaar later vrolijk aan de ex-werkgever wordt doorbelast…).
Hoe zit dat? De Centrale Raad van Beroep legt uit:
“(…)
4.2. Tussen partijen is niet in geschil dat appellante ziek was toen zij ontslag op staande voet kreeg. Desgevraagd heeft het Uwv ter zitting bevestigd dat aan de opgelegde maatregel uitsluitend de benadeling als bedoeld in artikel 45, zevende lid, van de ZW ten grondslag ligt. De verzekeringsarts bezwaar en beroep heeft het onwaarschijnlijk, maar niet uitgesloten, geacht dat de gedragingen van appellante die de werkgever aanleiding hebben gegeven tot het ontslag op staande voet, voortkomen uit ziekte. In die situatie had van appellante echter kunnen worden gevergd dat zij zich tegen het ontslag op staande voet had verzet, aldus het Uwv.
4.3. Anders dan de rechtbank is de Raad van oordeel dat van een benadeling als bedoeld in artikel 45, zevende lid, van de ZW in het geval van appellante geen sprake is. Appellante heeft tegenover de werkgever erkend dat zij vanaf eind 2015 met de haar door de werkgever verstrekte pinpas sommen geld naar haar bankrekening of die van haar moeder is gaan overgemaken teneinde haar koopverslaving te bekostigen. Blijkens de brief van de werkgever aan appellante van 4 januari 2018 heeft een voorlopig onderzoek uitgewezen dat met deze gedragingen van appellante in de jaren 2016 en 2017 een bedrag gemoeid is van meer dan € 149.000,-. Er was sprake van verduistering van een groot geldbedrag over een lange periode. Gelet op de ernst van deze door appellante erkende gedragingen, moet de kans dat het ontslag op staande voet niet in stand zou zijn gebleven als appellante dit zou hebben aangevochten, als verwaarloosbaar klein worden aangemerkt. Dat is ook het geval indien dit gedrag appellante niet of slechts gedeeltelijk verweten zou kunnen worden.
(…)”
Kort samengevat oordeelt de Raad dat de koopverslaafde werkneemster recht heeft op een Ziektewetuitkering, omdat:
1. Het feit dat werkneemster vóór haar ziekte geld verduisterd had, levert geen benadeling op (er was geen sprake van een verband tussen het verwijtbare handelen en de ziekte);
2. Het niet voeren van verweer tegen het ontslag op staande voet kan volgens de Raad in dit geval niet als benadelingshandeling gezien worden, aangezien de kans verwaarloosbaar was dat het ontslag niet in stand zou zijn gebleven. Immers, voor een rechtsgeldig ontslag op staande voet is eventuele verwijtbaarheid irrelevant.
De werkgever zal niet blij zijn met deze uitspraak: de ex-werkneemster heeft al op rekening van de werkgever geshopt (€ 149.000,-) en zal vrolijk verder shoppen op rekening van de ex-werkgever, want de aan de koopverslaafde toegekende Ziektewetuitkering wordt (linksom of rechtsom) aan de ex-werkgever doorbelast.
